Αουτσάιντερ 57 τίτλων!

Το δύσκολο για την ομάδα φιναλίστ της φετινής Ευρωλίγκας θα είναι να διαχειριστεί τα πολλά και σημαντικά δεδομένα που καταγράφονται υπέρ της. Το αβαντάζ έδρας είναι το κύριο στοιχείο. Προνόμιο που ο Ολυμπιακός κέρδισε δίκαια στην κανονική διάρκεια της Α1. Μπορεί, όμως, ο κόσμος των «ερυθρόλευκων», σε σειρά αγώνων με τον Παναθηναϊκό, να βοηθήσει πραγματικά την ομάδα του κι όχι όπως το 2010 και το 2013 (για να μην τραβηχτούμε πίσω στο 2005 και το ματς Κυπέλλου); Μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει ικανή η συνθήκη αυτή για να χαρίσει την επιτυχία.

Η πληρότητα στο ρόστερ και ο κορμός ετών αποτελεί το δεύτερο συν των «ερυθρόλευκων». Την ώρα που η κουταμάρα του πολύτιμου Τζέιμς Γκιστ και η ατυχία του Νίκου Παππά βάρεσαν κόκκινο, ο κόουτς Σφαιρόπουλος έχει πάνοπλα τα βαριά χαρτιά του συνόλου του. Στην αντίπερα όχθη ο υπηρεσιακός προπονητής Μανωλόπουλος και ο, εδώ και λίγες ημέρες βοηθός του, Λυκογιάννης καλούνται να εντάξουν στο rotation δύο νέους Αμερικανούς, να τα βγάλουν πέρα δίχως ισάριθμους βασικούς παίκτες και να προετοιμάσουν τον Παναθηναϊκό στον πρώτο τελικό χωρίς τον σέντερ που έβγαλε μονάχος του, σχεδόν, μία σεζόν.

Ο Μπατίστα και να παίξει στο «ΣΕΦ» θα είναι απροπόνητος ουσιαστικά, γεγονός που αποδυναμώνει τους «πράσινους». Ο μεσαίων δυνατοτήτων Μόργκαν καλείται σε πραγματικό χρόνο, πλέον, να δείξει αν μπορεί σε τόσο υψηλό επίπεδο, ενώ ο δαιμόνιος Κούπερ θυμίζει ελάχιστα τον παίκτη που είδαμε στον ΠΑΟΚ. Κάτι, πάντως, που είναι λογικό, για το ελάχιστο διάστημα το οποίο βρίσκεται στο «τριφύλλι». Από εκεί και πέρα το δυναμικό του Παναθηναϊκού έχει τους έμπειρους, αλλά μεγάλους πλέον, Διαμαντίδη και Φώτση, τον βελτιωμένο στη μετα-Ιβάνοβιτς εποχή – στο νέο ρόλο του – Νέλσον, τον πάντα φιλότιμο (μα light) Μαυροκεφαλίδη, τον ασταθή Σλότερ, τον μονόπατο σουτέρ Μπλουμς και τα πιτσιρίκια που θα ζήσουν πρωτόγνωρες στιγμές, λαμβάνοντας εμπειρίες για μελλοντικές «μάχες».

Ο πάνοπλος Ολυμπιακός διαθέτει έναν κορμό πενταετίας, από την άλλη, πλαισιωμένο από ψαγμένους Αμερικανούς, με το μεγάλο μείον να είναι η εξάρτηση στο παιχνίδι του από τον Βασίλη Σπανούλη, η οποία πρόσφατα φάνηκε και στον τρίτο ημιτελικό με τον Άρη στο άδειο «Αλεξάνδρειο»! Λόγω των παραπάνω στοιχείων από τη φίλαθλη κοινή γνώμη προκύπτει ένα μεγάλο φαβορί, το οποίο πράγματι έκανε την υπέρβαση στην Ευρωλίγκα και μπαίνει στους τελικούς βήματα εμπρός σε σχέση με τον αντίπαλο.

Υπάρχει, όμως, και ο αντίλογος με τους αριθμούς που ακολουθούν να διαλύουν κάθε αναφορά σε μέτρημα βολών και διαιτησίες. Αυτά αποτελούν ένα μόνιμο άλλοθι, το οποίο δηλητηριάζει το σπορ, σε αντίθεση με τα «πιστεύω» των ίδιων φιλάθλων-οπαδών στο ποδόσφαιρο, όπου ο Ολυμπιακός έχει δεκαεπτά πρωταθλήματα στις τελευταίες δεκαεννέα διοργανώσεις. Ρεκόρ που είναι… παγκόσμιο! Η απόσταση των δύο ομάδων σε τίτλους είναι χαώδης κι αυτό σπανίως μνημονεύεται. Είναι, όμως, πραγματικά μεγάλο το αθροιστικό 57-23. Συγκεκριμένα στην Α1 ο Ολυμπιακός μετρά έναν τίτλο από το 1997 και χαμένους τελικούς με πολλούς διαφορετικούς τρόπους έκτοτε.

Διαθέτει την ποιότητα, την έδρα, τη συνοχή, όμως δεν έχει κάνει ξανά στο πρόσφατο παρελθόν σε πολλές περιπτώσεις τις τρεις νίκες που απαιτούνται για να τον αναδείξουν τροπαιούχο. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν μπορεί να σηκώσει αυτό το βάρος ο Σφαιρόπουλος και οι παίκτες του! Το βάρος του φαβορί, χαρακτηρισμό που επεδίωξαν με τα λεγόμενά τους από την πρόκριση στο Final 4 της Μαδρίτης στελέχη της ομάδας του Πειραιά και κυρίως οι αδελφοί Αγγελόπουλοι. Ο Παναθηναϊκός των 57 τίτλων, ή των 34 παραπάνω από τον αντίπαλό του, έχει ελλιπές ρόστερ, με λιγότερη εμπειρία, προβλήματα απουσιών, μειονέκτημα έδρας και υπηρεσιακό προπονητή! Και τίποτε να χάσει ουσιαστικά… Μήπως αυτό είναι ένα δεδομένο, το οποίο δεν τον καθιστά τόσο underdog όσο φαίνεται;

Follow @LGaraganis